মন্ঠন

ছবিখণ ৱিকিপেডিয়াৰ পৰা লয় হয় ।কিন্তু সহজলভ্য বাবে নহয় কপিৰাইট মুক্ত বাবেহে

মোৰ ভাব অসমত জন্ম গ্রহণ কৰি ইয়াৰ মাটিত ডাঙৰ দীঘল হোৱাৰ লগতে স্বভাবগত ভাবে জন্ম হয় দেশপ্রেম আৰু দুটা অবাঞ্চিত জাতীয় দোষ:

১. আবেগিক অহেতুক দাম্ভিকতা (আৰু তাৰ ফলত সৃষ্টি হোৱা)

২. জাতীয় হীণমান্যতা।

বুজিবলে দিকদাৰি হৈছে? উদাহৰণ দি বুজাব গলে বহু উদাহৰণ পাম ,কিন্তু উপমা হিচাপে মই দুটামানহে উদাহৰণহে তলত আলোচনা কৰিম ।

আবেগিক অহেতুক দাম্ভিকতা:

অসমত মাজে সময়ে দেখা পাব এনে কিছুমান বাতৰি লৈ হুলস্থুল হৈ আছে যাৰ কোনো বাস্তবিক ভেটিয়েই নায় ।যেনে :

১.এদিন সকলো স্থানীয় বাতৰি কাকতত ওলাল অসমীয়া যুবকক চফ্তৱেৰ আবিস্কাৰৰ বাবে নোকীয়া কম্পেনিৰ ডাঙৰ শলাগ ।সকলো অসমীয়াই বাতৰিতো পঢ়ি গৌৰৱত আবেগ বিহ্বল ।পিচত গম পোৱা গল বাতৰিতোৱেই ভুৱা ।

২. শিৰোনামা ২ :- পপ শিল্পী চাকিৰা শংকৰদেৱৰ ফেন!

৩.শিৰোনামা ৩ :বাৰাক ওবামা বিহু শুনি অভিভুত

বিশ্ব বা ভাৰত  কি অসমৰ পতভুমিতেই বাতৰিবোৰ আচলতে বাতৰিয়েই নহয় তেনেকুৱা ঘটনা সচৰাচৰ দেখা পোৱা যায় অসমৰ সংবাদ পত্র আৰু ইলেক্টনিক মাধ্যমত ।

এনেকুৱা বাতৰিৰ প্রাধাণ্যতাৰ যদি কাৰণ বিছৰা যায় আমি হয়তো বিছাৰি পাম আমাৰ দুই নম্বৰ জাতীয় দোষ সেয়া হল  হল জাতীয় হিন মাণ্যতা ।

অসমীয়া বুলিলেই আমি এটা  পৰিষৰৰ বাহিৰত ভাবিব নোৱাৰো ,গতিকে কোনোবা স্বজনে যদি কলিকাতা বা আটলান্টাত সৰু কাম এটা কৰিলেই (আলহীক কিটি পার্টিলৈ মাতাৰ দৰে খৱৰবোৰো) সেয়া খৱৰ হৈ পৰে আৰু তাক পঢ়ি আমি বহুজনে আমাৰ আবেগিক অহেতুক দাম্ভিকতাত গদগদ হও।

হয় আমি যিমানেই আমি অসমীয়া নহও দুখীয়া  বুলি ফোপজহী নামাৰো কিয় ।ভিতৰুৱাকৈ আছলতে  জাতীয় হিন মাণ্যতাত ভুগি আছো।যেনে

১.অসমীয়া চিনেমা ,অসমীয়া গান ,আমি যিমানেই নকও মনৰ ভিতৰত আমি মানি লৈছো আমি বলিউদতকৈ পিছপৰা (আচলতে তেনে নহবও পাৰে)।

২.অসমৰ হস্পিতাল/মেডিকেল কলেজ  চেন্নাই, দিল্লীৰ হস্পিতালতকৈ পিচপৰা।(আছলতে কথাটো ১০০% শুদ্ধ নহয় ,মই অসমৰ মেডিকেল কলেজত পঢ়া-,নার্ছিঙ হোমতো কাম কৰা আৰু বাহিৰৰ হস্পিতাল মেডিকেল কলেজত পঢ়োৱা/কাম কৰাৰ অভিজ্ঞতাৰ পৰা কৈছো)

৩. অসমীয়া কিতাপ ? (লেখকৰ) ধনগত লাভৰ ক্ষেত্রৰ ফালৰ আমি পিচ পৰি থাকিব পাৰো ।কিন্তু গুণগত ক্ষেত্রত অসমীয়া কিতাপ বুলিলে ইমান হতাশাজনক পৰিস্থিতি কিজানি নহয় ।কিন্তু জাতিগত হিনমান্যতাই এনেবোৰ কথা ভাবিবই নিদিয়ে আমাক।

 

কিন্তু লগে লগে এই কথাটোও আমিয়েই ভাবিব লাগিব যে :-এতিয়ালৈ বিশ্বস্থৰত অসমৰ  সত্তা  গৌৰৱউজ্জল বুলি সন্তনা লভাৰ কোনো কথাই থাকিব‌ই নোৱাৰে ।এটা জাতিৰ চিনাকি বা গৌৰবৰ কাৰণ মাঠো কেইতামান মাইলৰ খুটি আহি পায়েই (যেনে :এটা ৰাষ্ট্রীয় নিউজ চেনেলৰ  প্রধান বা ,এজন সকলোৱে ভাল পোৱা  গায়ক , বা এইমচ জাতিয় চিকিৎসালয়ৰ প্রধাণ অসমীয়া হওতেই) উন্নতিৰ শিখৰ আহি পোৱা বুলি যদি তৃপ্তিৰ নিশপালি দি থাকিলে কেনেকে হব ?

ভাবি চাওক বিশ্ব কি গোতেই ভাৰতৰ সকলোৱে চিনি পোৱা কোনোবা অসমৰ খেলুৱৈ,লেখক,কিতাপ,চিনেমা,ৰাজনিতীবিদ আমাৰ আছেনে?  নাই ?

সেইটো দকৈ ভাবিবলে গলে সকলোৰে আৰম্ভ হয়  জাতীয় হীণমান্যতা ,এইফেৰা আৰু মাৰত্মকভাবে ঋণাত্মক ।

যেতিয়া এনেকুৱা ভাববোৰ হলে আমাৰ যিখিনি সম্পদ আছে সেইখিনিকলৈও সন্দেহ আৰম্ভ হয় ,

বহু বস্তু আমাৰ আছে হয় কিন্তু সেয়া অসমৰ পৰিচয় হৈ পৰা নাই :

ভাল প্রচাৰ আৰু পর্য্যতন বিজ্ঞাপনৰ বাবে বাহিৰৰ সকলোৱে কেৰেলাৰ চাহ বাগিচা/ বা বাগিছাৰ ছবী দেখিছে ।কিন্তু অসমৰ চাহ /গডৰ কথা কিজানি শুনিছেহে ,কিন্তু ভালকৈ নাজানে ।আছৰিত ভাবে  বেচিভাগ খাৰ খাই ডাঙৰ হোৱা অসমীয়াইও বাহিৰা কোনোবাই যদি অসমৰ বিষয়ে সুধে আমি ভালকৈ কব নোৱাৰো।

কথাটো বেয়া হয় কিন্তু আমি কলেজত থকা দিনবোৰত কথাবোৰ আৰু ভংঙ্কৰ আছিল।যেনে ধৰক ১৯৯৫ৰ পৰা ১৯৯৮লৈ যেতিয়া মই এটা চার্ভে  কৰি গম পাইছিলো ইংৰাজী মাধ্যমৰ :৭০ % ই ভবেন্দ্র নাথ শইকীয়াৰ নাম শুণা নাই আৰ আছৰিতভাবে অসমীয়া মাধ্যমৰো ৩০% ই তেওৰ নাম শুনা নাই।(গুৱাহাটী চিকিৎসা মহাবিদ্যালয়ৰ মোৰ তলৰ আটাইকেইজনক সুধী কথাটোৰ সতাসত্য জানিব পৰিব যে মই ধপোৱা নাই)।

সেয়া শতাংশ আজিকালি কিজানি বাঢ়িব। (মানে ধনাত্মক পৰিবর্তন) কাৰণ কি হব পাৰে?

যোৱা দুটা দহকত বহু ধনাত্মক পৰিবর্তন ঘতিছে।তাৰ আৰত নিশ্ছয় ইন্টাৰনেট ,আধুনিক নৃত্য ,অসমীয়া ইলেক্ট্রনিক মাধ্যম এফ এম ৰেডিও, ইত্যাদিৰ বাবেই হব ,যিতো ভাল কথা।আৰম্ভনিতে মই অলপ সন্দিহান আচিলো কিন্তু এতিয়া ভাবিছো চব ভালৰ কাৰনেই হৈছিল।

যেনে ধৰক আধুনিক নৃত্য :এই বস্তুতো চল্টি হবলৈ আৰম্ভ হৈ জনপ্রিয় হোৱা নাই তেতিয়ালৈ । বস্তুতো মই বৰ বেয়া পাইছিলো ,টেপত গান বজাব আৰু হওকে নহওকে লৰা ছোৱালিবোৰে নাছিব  ।কিন্তু পিচৰফালে এনে লাগিল আধুনিক নৃত্য জনপ্রিয় হোৱাৰ লগে লগে :-হেৰাব ধৰা গান ,নৃত্য মানু্বোৰো আমি মনত পেলাব ধৰিলো।কাৰণ ৯০ৰ দহকত ৰেডিও(মানে গিতিমালিকা বা কল্পতৰু হেৰাই গৈছিল আৰু জাতিয় ভাষাত টিভিৰ জনপ্রিয়তা শেষ হৈ গৈছিল।)গতিকে FM আৰু আসমীয়া প্রাইভেট তেলিভিচন আহাৰ আগতে আমাৰ গানবোৰ ,সাজপাৰ বোৰ ,আৰু কিছু ক্ষেত্রত লোক নৃত্তও সেইকেইদিন অসম্ভব ভাবে জনপ্রিয় হোৱা আধুনিক নৃত্যই কিচু ভাল কামেই কৰিলে। (কাৰণ শিপা নামৰ বস্তটো কিবা প্রকাৰে জৰিত বুলি দেখুৱাব পাৰিলে প্রাইজ পুৱাটো খাটাঙ আছিল)

এতিয়া ধৰক আন বহু মাধ্যম ওলাইচে যত (ইন্টাৰনেটৰ ফেচবুক ,অর্কুট,ব্লগ ইট্যাদি....) আমি আমাৰ জাতীয় দায়িত্ত/ আবেগ/হিনমাণ্যতা  বা অহেতুক দাম্ভিকতা প্রকাশ কৰো (সেয়া স্বভাবগতও হব পৰে নহলে আনকিবাও হব পাৰে বা ) ।

সেয়াও আৰম্ভনিতে এনে লাগিছিল একসস্তিয়া –প্রচাৰৰ  বাবে কৰা কোনো শ্রশাসনহীন আত্ম প্রচাৰ ।হয় ।বহুলোকৰ নগুৰ নাকুতিও হৈছে সস্তিয়া আবেগত পৰি নকবলগিয়া কথা কৈ ।কিন্তু এইতোওটো ভাবিব লাগিব যে তেনেবোৰ কাৰনতেই আমি আজি অসমীয়াত কন্পিইতাৰত লিখি আছো ,কিবা এটা জানিব মন গলে আমাৰ ভাষাটো ৱিকিপেডিয়াও আছে যিতো কেইদিনমান আগলৈ মাঠো সপোন হৈ আছিল। এ্‌ই সকলোবোৰৰ আৰতো (মোৰ বাবে ) এই আমনিদায়ক আবেগিক অহেতুক দাম্ভিকতা আৰু তাৰ ফলত সৃষ্টি হোৱা  জাতীয় হীণমান্যতাই হয়।

মই নিজকে সুধিলো তেনেহলে আপত্তি কত ?

হয়তো সমুদ্র মন্ঠনত অমৃতৰ আগতে আনকিছুমান অবঞ্ছিত বস্তটো ওলাবই .....।